به بهانه خداحافظی آرین روبن؛ انتها راه برای ستاره ای که موفقیت دنباله رو او بود - وبلاگ ساعت فانتزی

به گزارش وبلاگ ساعت فانتزی، اسطوره هلندی بایرن مونیخ در حالی کفش هایش را آویزان می نماید که نامش در کتاب تاریخ فوتبال به عنوان یکی از بهترین های این رشته ورزشی به ثبت می رسد.

به گزارش وبلاگ ساعت فانتزی، چهارم جولای برای دو گروه روزی فراموش نشدنی است. یکی برای آمریکایی ها که استقلال شان را جشن می گیرند و دیگری برای آرین روبن که دیروز (پنجشنبه) کفش هایش را آویزان کرد و به دوران پرافتخار بازیگری اش خاتمه داد. او با اعلام اینکه اکنون زمان مناسبی برای خاتمه دادن به حضورش در مستطیل سبز است، ترجیح داد در حالی که هنوز نامش با بایرن مونیخ گره خورده، بازنشسته گردد.

روبن 35 ساله بعد از انجام 500 بازی در رده باشگاهی، در حالی تصمیم به خاتمه دادن به دوران بازیگری اش گرفته که کارنامه اش پر از قهرمانی های مختلف در لیگ های انگلیس، آلمان، هلند و اسپانیا است، پس کمتر کسی است که بتواند او را به خاطر تصمیمش مورد انتقاد قرار دهد. اگرچه کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در بیش از یک دهه اخیر، پیشتازان نبرد کسب عنوان بهترین بازیکن جهان بوده اند، روبن هم لیاقت خود را برای قرار دریافت در ردیف بهترین های نسل خودش به اثبات رسانده است. در واقع شاید بزرگترین ناکامی روبن به عنوان بازیکنی که عناوینی مانند قهرمانی در لیگ قهرمانان و نایب قهرمانی در جام جهانی هم در کارنامه اش دیده می گردد، هم نسل بودن بودن با دو غول آرژانتینی - پرتغالی جهانی فوتبال بود که هنوز هم دیگر ستاره های جهانی فوتبال را زیر سایه خودشان نگه داشته اند. با این حال تاریخ نشان می دهد، هر کجایی که روبن قدم گذاشته، موفقیت دنبال او رفته است.

روبن دوران بازیگری اش را در سال 2000 به عنوان یک بازیکن 16 ساله در تیم خرونیخن هلند شروع کرد و در خاتمه همان فصل به عنوان بهترین بازیکن تیمش معرفی گردید. درخشش در خرونیخن، راستا انتقال او به تیم های طراز اول کشورش را هموار کرد و او دو سال بعد به پی اس وی آیندهوون پیوست، جایی که با ثبت 12 گل در 33 بازی فصلی پرفروغ را سپری کرد که برایش با اولین تجربه قهرمانی همراه بود.

درخشش روبن آنقدر زیاد بود که توجه تیم های غیرهلندی را هم جلب کرد، تا جایی که ابرقدرتی مانند منچستریونایتد به هافبک هجومی آیندهوون پیشنهاد داد اما او سال 2004 چلسی را ترجیح داد و با وجود رنج بردن از بعضی مصدومیت ها باز هم توانست 7 گل برای تیم تحت راهنمایی ژوزه مورینیو بزند تا اولین قهرمانی آبی های لندن در لیگ برتر رقم بخورد، اتفاقی که فصل بعد از آن هم تکرار شد. سه فصل حضور روبن در انگلیس با ثبت دو قهرمانی لیگ برتر، دو قهرمانی درجام اتحادیه، یک قهرمانی در جام حذفی و یک قهرمانی در جام خیریه همراه بود، افتخاراتی که امروزه برای هر بازیکن خارجی شاغل در لیگ برتر یک رؤیاست.

مقصد بعدی روبن رئال مادرید بود و او یک بار دیگر خیلی سریع طعم موفقیت را با این تیم چشید، چون در خاتمه همان اولین فصل حضورش در سانتیاگو برنابئو قهرمانی لالیگا را هم به فهرست افتخاراتش اضافه نمود. با این حال رئال مادرید قرار نبود سکوی پرتاب روبن به اوج دوران بازیگری اش باشد و ورود رونالدو و چند تن دیگر از جمله کاکا، بنزما و ژابی آلونسو، سبب شد که نام او در فهرست خروجی ها قرار بگیرد. در آن شرایط روبن چاره ای نمی دید جز آنکه از زیر سایه مشهورتر از خودش خارج گردد و بایرن مونیخ این فرصت را در اختیارش قرار داد. رفتن به بایرن اما نقطه عطف دوران بازیگری این پسر هلندی بود و او خیلی سریع توانست پاسخ اعتماد باواریایی ها را بدهد و در خاتمه اولین فصل حضورش در این تیم (2009-10) برترین گلزن تیمش گردد و به آن برای کسب قهرمانی در لالیگا یاری کند. در حالی که کسب افتخارات داخلی به طرزی باورنکردنی برای روبن آسان به دست می آمد، خیلی ها منتظر بودند تا ببینند که آیا او می تواند افتخاراتش را در عرصه ای بزرگتر مثل لیگ قهرمانان اروپا هم گسترش دهد و این اتفاقی بود که سال 2013 رخ داد.

یک سال پس از ناکامی تلخ فینال آلیانتس آره نا مقابل چلسی - فینالی که برای روبن به خاطر از دست دادن پنالتی اش به یک کابوس تبدیل شد - او جبران مافات کرد. او در فینال ومبلی مقابل بوروسیا دورتموند نه تنها گل او پیروزی 2 بر یک تیمش را ساخت بلکه گل دوم را هم زد. با وجود ایفای نقش هایی مهم در افتخارات تیمش در سال های اخیر، روبن به ندرت جوایز انفرادی که شایسته اش باشد را کسب نموده و این واقع که هرگز جزو سه کاندیدای نهایی کسب توپ طلا نبوده است، هم گواه این موضوع است. به طرزی باورنکردنی او حتی پس از درخششی که در فینال لیگ قهرمانان سال 2013 داشت هم نه تنها توپ طلا را نبرد بلکه جزو سه نفر نامزد اول کسب این جایزه هم نبود و آن سال هشتم شد! با این حال برخلاف خیلی از بازیکنان، روبن بازیکنی نبود که از نبردن جوایز انفرادی بی انگیزه گردد و تداوم درخشش هایش در رده ملی و باشگاه این را ثابت می کرد.

دوران بازیگری بازیکنی که حرفه اش با مصدومیت عجین بود تابستان سال جاری به خاتمه رسید اما بعید است روزهایی که فوتبال دوستان از افتخارآفرینی ها و آن شوت های کات دار پای چپش بعد از حرکت در عرض - شوت هایی که حالا دیگر خیلی ها آن را با نام خود او می شناسند - یاد می نمایند، به این زودی ها به خاتمه برسد.